Гэта старонка была вычытаная
З ПАДАРОЖЖА
Ты прыстаеш, вандроўнік, у дарозе?
Ну, што-ж?! Прысядзь, спачынь
Ды вокам даль акінь —
Твой кончан шлях, і ты ўжо на парозе.
Было ўсяго за часы вандравання:
І бур, і навальніц,
І радасных дзянніц,
Нягаданых відовішч і спатканняў.
І шмат збіраў ты скарбаў невідомых
З людскіх сардэц і душ,
З палёў сваіх і пушч,
І нёс ты іх к свайму прытулку-дому.
А з скарбаў тых, як ткач з ніцей суровых,
Тканіну ткаў сваю —
Ці ў лесе, ці ў гаю,
Ці ў шуме ніў, ці ў зацішных дубровах,
Не ўсё-ж дабро, набытае гадамі,
Сабранае трудом,
Данёс ты у свой дом:
Шмат знішчана халоднымі вятрамі!
