Старонка праверана
Што душу мне громы ўзвяселяць,
І ўзрадуюць хмары мой зрок:
У чыстай прахладнай купелі
Не ўмыецца заўтра дзянёк.
І я ў засмучэнні і ў болю
Гадаю аб краю сваім,
І шмат-бы сказаў, ды даволі:
Мне смутак есць вочы, як дым.
1943 г.
