Гэта старонка была вычытаная
ЧУЮ ГОЛАС
Студзіць сонца твар гарачы,
Сходзіць з небасхілу,
Аддае святла астачу
Дробным крупкам пылу.
Ажылі пылінкі ў сонцы,
Жарам заігралі,
Як вясёлкам, шлях бясконцы
Ім адкрыт у далі.
На шырокі дуб-асілак
Сонца блеск садзіцца,
А ў прагалах між галінак
Пыл гарыць, ірдзіцца.
Гэта сонца ставіць кросны,
Радасць тчэ змярканню.
Пазіраеш — храм дзівосны:
Дуб, і пыл, і ззянне.
Падыходзіш, хочаш зблізка
Бачыць у ім бога.
Падышоў. А дзе-ж калыска
Хараства святога?
А яна, унь, на платане,
Над узбекскай хатай.
Чую голас: будзь у змане,
Хараства не кратай!
1943 г.