Старонка праверана
НАВАЛЬНІЦА
У небе свае адбываліся справы,
Ды людзі тут іх не зважалі.
Падшумліваў вецер лагодны, ласкавы,
Гайдаўся ў галінах, лажыўся на травы
І кветкам падлічваў каралі.
Кашлатыя хмары, як шапкі-папахі,
Развешвалі чорную воўну.
На светлае сонца рабілі замахі,
Раслі, напаўзалі, як здані, як страхі —
Таемна, пагрозна, бязмоўна.
Паслаліся густа аблокі.
Здавалася, багны нябёсаў аселі,
Аперліся цяжка на цёмныя елі
І сум затаілі глыбокі.
Схавалася сонца, і толькі праз хмары
Ледзь свеціць прагаліна цьмяна.
Маркотныя цені сышлі на папары,
Дзе мошкі, кузуркі і пчолак атары
Мядок бралі з кветак духмяных.
І вецер спыніўся, прысеў на галінах,
Прымоўк, як былінка сухая.
Адна толькі ў лесе шаптуха-асіна
