Гэта старонка была вычытаная
ЧУВАЦЬ ВЯСНА
Не сышлі яшчэ з нізіны
Роспісы зімы,
Скуты холадам даліны,
Луг ляжыць нямы.
Але зрок нябёс яснее,
Больш і больш святла,
Жыватворчая надзея
Зямлю абняла.
Белы пух атрэслі з шапак
Хвойнікі, ляскі,
А іх зацішкі, як запек,
Туляць дол, пяскі.
Лашчыць сонца твар узгоркаў,
Сушыць след іх слёз,
Што струменяцца разоркай
Да знямелых лоз.
Па-над лесам ходзіць шолам —
Хмельны зоў вясны,
І разліты навакола
Жыцця мары-сны.
