Старонка:Mitskevich Pany Tvardowskaja.pdf/2

Зірк на дно: «Гэ, што за ліха!
Ты чаго тут, куме, ўбіўся?»

На дне ў чарцы — чорцік чорны:
Істы немец, круціць вочы;
Капялюх зняў, б’е паклоны
І на дол з кяліха скочыў.

Скочыў, вырас на два локці,
30 Нос, як гачык, крывіць міну,
Гругановыя пазногці -
На яго нагах курыных.

— А! Твардоўскі! Як дуж, браце?! -
Так сказаўшы, вакол кружа:
— Што? не хочаш і пазнаці?
Мефістофель я, мой дружа!

То ж са мной на Гары Лысай,
Там на скуры на валоўей
Аб душы рабіў запісы
40 І свой подпіс даў крывёю.

Чэрцям добра ў знакі ўеўся:
Бо, як два гады пяройдзе,
Ты у Рым прыехаць меўся,
Скуль да нас ты ўжо і пойдзеш.

А ўжо сем год, як свет чмуціш, -
Больш кантракт служыць не можа,
Пекла чарамі ты мучыш
І забыў аб падарожжы.

Але хоць чакаў я леты,
50 Помста ўрэшце даканана:
«Рым» завецца шынок гэты,
Кладу арышт на васпана!

Даць хацеў Твардоўскі цягу
На сказ гэтакі чартовы,
Але той злавіў за дзягу:
— А дзе, кажа, гонар слова?

Што рабіць? чарга наспела,
Схопе ў пекла тут, і годзе,