Старонка:Maryja.pdf/3

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Старонка праверана

З старым Іосіфам? О доля! —
І хіліцца, нібы тапля
Ад ветру хіліцца ў яру.
70 — Яму я родным дзіцем стану,
Плячмі маімі маладымі
Яго старыя падапру! —
І зрокам абвяла паляну,
Аж іскры сыпнулі з вачэй,
А з маладых яе плячэй
Хітон палатаны дадолу
Паволі ссунуўся. Ніколі
Такое божае красы
Ніхто не ўбачыць. Злая ж доля
80 Калючым цернем правяла
І нібы кпіла над красою!
— О долечка! — Па-над вадою
Хадою ціхаю пайшла.
Лапух край берагу знайшла,
Лапух сарвала і накрыла,
Нібы тым брылікам, сваю
Галоўку смугленькую тую,
Сваю галованьку святую. І ў цёмным знікла дзесь гаю.
90 О свеце вечны наш, нягаслы!
О ты, прачыстая ў жэнах!
Пахучы квет, палёў краса!
Дзе, у якіх гаях, ярах,
Прытулках блізкіх ці далёкіх
Ты захавалася ад спёкі
Агняспаляючай тае,
Што сэрца без агню растопіць
І без вады прарве, затопіць
Святыя думанькі твае?
100 Дзе ты схаваешся? Нідзе!
Агонь запаў ужо — і годзе!
Запалымнеў ужо. І шкода,
Дарэмна сіла прападзе,
Да сэрца дойдзе, да касці
Агонь той люты, негасімы,
І, недабітая, за сынам
Ты будзеш змушана прайсці