cerkwach-kaściołach, da čaho mieŭ wialikuju achwotu i talent.
5.VII.1823 h. M. Babroŭski atrymaŭ u Wilenskim uniwersytecie daktarat teolohii i byŭ naznačany ŭžo zwyčajnym prafesaram taho-ž uniwersytetu.
Budučy prafesaram, M. B. kirawaŭ biełaruskim hurtkom i źbiraŭ roznyja biełaruskija matarjały.
„Po wojnach napoleonowskich — piša Bieliński, — gdy w rozmaitych krajach zaczęła przebudzać się idea narodowości, w Wilnie grono młodzieży, przeważnie synowie księży unickich, w poszukiwaniu danych dla swej narodowości i religji, zaczęli źbierać i odczytywać stare pergaminy. Czego innego szukali, a co innego znaleźli. Zamiast bowiem źródeł do dziejów kościoła ruskiego w Polsce, odszukali materjały do dziejów starożytnego prawa krajowego. Na czele tej młodzieży stał Michał Bobrowski, Ignacy Daniłowicz, Antoni Marcinowski“.[1]
Paćwiardžajučy heta, Karski dadaje, što biełaruskaja ŭniwersyteckaja moładź, na čale jakoj stajaŭ M. B., źbirała biełaruskija matarjały pawodle prahramy, ułožanaj tym-ža Babroŭskim.[2]
Ale ŭ nawukowym M. Babroŭskaha razhonie 1824 h. nastupaje pieraryŭ: jon byŭ pazbaŭleny prafesury. U hetym časie byli wiedamyja zamieški studenckaj moładzi (filomaty i filarety). Da sprawy moładzi byli zamiešanyja i papularnyja siarod jaje i jej spryjajučyja prafesary — z palakoŭ Lelewel, Gołuchoŭski i inš., a z biełarusaŭ naš M. Babroŭski, Daniłowić i inš.
Zdareńnie hetaje što da asoby M. Babroŭskaha ŭ nawucy ahułam niawyjaśnienaje: niawiedama dakładna, zašto imienna carskaja rasiejskaja ŭłada
