tak ža kab studjawaŭ mowy ŭschodnija ahułam i mowy sławianskija. Studyjam hetym Babroŭski addawaŭsia zahranicaj piać hadoŭ (1817—1822).
Za hranicaj pabywaŭ uwa ŭsich bolšych kulturnych centrach i zapaznaŭsia z usimi słaŭnymi tady wučonymi filolohami-uschodnikami. Adnačasna z studjami biblijnymi i ŭschodnich mowaŭ, studjawaŭ moža jašče bolš sławistyku, majučy da jaje nachil ad rańniaj moładaści. Da 1819 h. byŭ u Wienie, dzie zapaznaŭsia z wučonymi sławistami: Kopitarem, Dobroŭskim, Hankaj i Jungmanam. U 1819 pačaŭ padarož pa sławianskich ziemlach. Adwiedaŭ Čechiju, Marawiju, Krainu, Chorwacyju. Pracawaŭ u biblijatekach: u Prazie, Welehradzie, Lublanie, Raguzie, Dubroŭniku. Paśla pierajechaŭ u Italiju. Adwiedaŭ: Wenecyju, Bononiju, Florencyju i Rym, dzie ŭ Watykanskaj biblijatecy, karystajučy z wietliwaści wučonaha kardynała Angelo Mai, apracawaŭ śpis najstarejšych sławianskich rukapisaŭ i drukaŭ. Hety śpis dyrektar Watykanskaj biblijateki toj-ža kard. Mai ŭmiaściŭ u swaim wydawiectwie: Nova Collectio Veterum Patrum t. V. pad nazowam: „Codices Slavici Bibliothecae Vaticanae“, horača za hetu pracu dziakujučy M. Babroŭskamu.
U wyniku swaich studyjaŭ M. Babroŭski staŭsia słaŭnym wučonym biblistym i orjentalistym. Znaŭ mowy: hreckuju, łacinskuju, hebrajskuju, chałdejskuju, syryjskuju i arabskuju, nie haworacy ŭžo ab hruntoŭnym znańni mowaŭ žywych: francuskaj, niamieckaj, italjanskaj, anhielskaj. Byŭ tak ža wučonym sławistam ahułam i wialikim znaŭcam mowy biełaruskaj i stara-sławianskaj.
Wiarnuŭšysia ŭ Wilniu, M. Babroŭski byŭ naznačany tut nadzwyčajnym prafesaram św. Pisańnia. Jak nawukowaja siła, byŭ adnym z wydatnych. Aprača prafesury časta hawaryŭ kazańni pa wilenskich
