matki prywiali da Pana Jezusa swaich dziaciej i chacieli, kab Jon pabłahasławiŭ dzietak. Ale Pan Jezus byŭ tady nadta zmaryŭšysia, dyk wučni nie chacieli dapuścić da Jaho dzietak. Zhledziŭšy heta, Pan Jezus skazaŭ: „Pazwolcie dzietkam prychadzić da mianie i nie zabaraniajcie im hetaho, bo ich jość karaleŭstwo niabiesnaje". Pośle łaskawa z imi abyšoŭsia i pabłahasławiŭ ich.
23. Błudny syn.
1. Adnaho razu Pan Jezus raskazaŭ hetaki piekny prykład: „Niejaki čeławiek mieŭ dwoch synoŭ. Mienšy skazaŭ baćku: Wiedama, ojče, što pa twajej śmierci ŭsio piarojdzieć na nas; dyk daj mnie lepiej ciapier tuju čaść, katoraja na mianie wypadajeć“. I baćka razdzialiŭ usio i daŭ jamu jaho čaść. U niekolki dzion pośle zabraŭ mienšy syn usio swajo bahactwo i puściŭsia ŭ čužy kraj. Tam ničoha nie rabiŭ, a tolki hulaŭ i prapuskaŭ na raspuście swaju čaść. A kali padniaŭsia ŭ hetym kraju wialiki hoład, jon užo ŭsio byŭ prapuściŭ i nia mieŭ čaho jeści. Dyk, kab niepamierci z hoładu, pajšoŭ za świnapasa da adnaho pana. Nadta jamu było drenna, i nieraz chaciełosiab zjeści toje, što dawaŭ świniam, ale i hetaho nichto jamu nie dawaŭ“.
2. „Kali jamu ŭžo dobra nadajeła bieda, staŭ dumać, jak jon drenna zrabiŭ. Dumaŭ sabie: kolkiž heta najmitoŭ u majho baćki i ŭsim dosyć chleba, a ja tutaka z hoładu pamiraju. Wiarnusia da baćki i skažu jamu: Sahrašyŭ suprociŭ nieba i ciabie, ojče: ja nie wart zwacca synam twaim; waźmi mianie da siabie za słuhu.
