za sprawiadliwaść, bo ich jość karaleŭstwo niabiesnaje.
„Radujciesia i wiesialiciesia, bo zapłata waša wialikaja ŭ niebie.
„Nie kłapocciesia, što budziecie jeść abo ŭ što adziewacca. Hlańcie na ptuški: jany ani siejuć, ani žnuć, ani źbirajuć u humny, a Aciec waš niabiesny kormić ich. A ciž wy nie wažniej za ich? Pryhledźciesia takže lilejam polnym: nie pracujuć ani praduć; adnakže, hawaru wam, ani karol Salamon wa usiej swajej chwale nia byŭ tak pryhoža ŭbrany, jak adna z ich. A kali polnuju trawu, katoraja siahońnia jość, a zaŭtra budzie ukinuta ŭ pieč, Boh tak adziewajeć: to jakže bolš was, maławiernyje! Dyk nie kłapocciesia, haworucy: što budziem jeści, što budziem pić abo ŭ što pryadzieniemsia, bo Aciec waš niabiesny wiedajeć, što ŭsio heta wam patrebno. Słužycie tolki Bohu ŭsim sercem, a ŭsio heta dascca wam“.
Jak skončyŭ nawučać, dziwilisia ŭsie i hawaryli: „Nikoli jašče čeławiek tak nie nawučaŭ“.
20. Bura na mory.
Adnaho razu Pan Jezus nawučaŭ z łodki ludziej, katoryje stajali kala bierahu. Pośle skazaŭ wučniam pierajechać na druhi bierah, a sam pałažyŭsia ŭ łodce spać, bo za ceły dzień zamaryŭsia. Až padniałasia wialikaja bura. Chwali kidali łodku to ŭ adzin, to ŭ druhi bok, dyk čuć užo nie tanuła.
Apostały nadta bajalisia, ale spačatku nie budzili Pana Jezusa. Widziucy-ž, što nima nijakaj rady, abudzili Jaho i zahamanili: „Panie, ratuj nas, bo hiniem!" Pračnuŭšysia, Pan Je-
