Ян. Ага-а-а! Гэта Антона, вечны яму пакой, сын. Гэта той, што гаспадаркі не любіць і найболей у горадзе бадзяецца.
Якуб. Для навукі, бачыш, усё.
Ян. Ведаю я, якой навукі: у карты гуляць, гарэлку піць, за дзеўкамі валачыцца - вось гэткіх панічоў навукі.
Якуб. Ну, дык як жа будзе?
Ян. Пабачыма.
Якуб. Да і дачцы скажыце, каб не працівілася. Усё ж то так паніч бывалы, далікатны, - не так, як нашы засцянковыя.
Ян. Дачкі няволіць не буду. Як яна спадабае. Адну толькі маю. Яна ў мяне і дома гаспадыня, і ў полі работніца. Добрае дзіця. Вольную волю мае. Каб я толькі ведаў, што ён хлопец добры, не лайдак, то перашкод рабіць не буду.
Якуб. Так то яно так. Але растлумачце ёй, што гэта не просты хлопец, а вучоны.
Ян. А што тамака вучоны, вучоны. Хочаце, - самі намаўляйце. Я гаварыць не буду.
Якуб. А мо і пагаварыць з ёй...
Ян (кліча). Ганна, а, Ганна! Хадзі-тка, дзетка, сюды.
З'ява II
Ганна (убягае босая, падкасаўшыся, з дзеркачом у руках; убачыўшы чужога, засаромелся, абцягнула спадніцу і стала ў качарэжніку). Тато, мяне клікалі?
Ян. Але! Вось пан Якуб з табой пагаварыць хоча.
Ганна (утаропіўшыся). Пан Якуб?!
Якуб. Што, паненка, на мяне так дзівішся? Сядзь лепей, пагаворыма.
Ганна. Дзякуй, я магу і стоячы паслухаць.
Якуб (заклапочаны, памаўчаўшы). Памажыце, ваша, пане Яне.
Ян. Бачыш, Ганна! Пранцішак Карчэўшчык да цябе свата прыслаў.
Ганна (сарамліва павярнуўшыся да печы, нішчыкам усміхаецца і маўчыць).
Якуб. Ну, што ж паненка на эта скажа?
Ганна (прыкідваючыся нязнайкаю). Не ведаю.
Якуб. Падумай, паненка: ён жа і вучоны, і далікатны, і па-польску, і па-расейску гаварыць умее. Будзеце ў горадзе жыць з панамі таварыства вадзіць.
Ганна. У-у-га! (Як бы да сябе.) Так многа!
Якуб. Будзеш, паненка, у дарагіх сукнях хаджываць, далі-
