Ганну, усе пакідаюць танцаваць, а за імі і музыкі адзін за адным зарываюць ігру.)
Ян (устаючы з-за стала). А ліха ж матары яго галаве. Хаты маёй не шануе. Ой, мусіць такі прыйдзецца мне выкінуць яго за дзверы.
З’ява IX
Пранцішак (бледны, у абарванай адзежы, у памятым капелюшы; ускаквае на сярэдзіну сцэны). Га, зладзеі! Гэта вы павыпускалі сабак на мяне?! Ну, заплаціце ж вы мне за гэта.
Ян. А, ягамосць, так не крычы, бо тут ёсць і старэйшыя за цябе… ды такія, што цябе супакоіць патрапяць.
Пранцішак. А самі мне за адзежу заплаціце! Мала таго, што нада мною тут наздзекваліся, яшчэ і сабакамі нацкавалі…
Ян. Гэта ж ужо з гадзіну будзе, як ягомасць адгэтуль выйшаў.
Пранцішак. Ужо ў канцы засценку быў, як мяне сабакі апанавалі.
Ян. Мае сабакі ў канцы засценку былі?
Пранцішак. Вашы чы не вашы, але вы мне заплоціце, бо я ў вас быў.
Ян. Ніхто не зваў.
Пранцішак. Паліцыю паклічу. У суд пацягну…
Ян. Баюся я, як заяц рабой кабылы.
Пранцішак. Сурдут 20 рублёў і порткі 6, а капялюш 2 рублі, то разам 28 рублёў. Плаціце! А то ў суд падам і на вас, і на ўвесь ваш засценак.
Ігнась. То мы ўсе будзема плаціць?
Пранцішак. А ўжо ж усе.
Ігнась. І за той брыль?
Пранцішак. І за той.
Ігнась (выхапіўшы з рук капялюш). Давай сюды! Калі маю плаціць, то няхай хаця пацешуся ім. (Кулаком прабівае брыль.)
Пранцішак. Што ты робіш, дурню?
Ігнась (спакойна). Што? А беларускую шапку.
Пранцішак (сярдуючы). Мой капялюш папсаваў.
Ігнась. А табе якое дзела? Я заплачу. Гэта ўжо мой, а не твой.
Ян. Праўда Ігналёва. Сварыцца я з табою не буду, дый па судах цягацца не хачу. Сам табе заплачу. Але за тое, што ты мяне па-шальмоўску хочаш ашукаць ды хочаш злупіць 28 рублёў за тое, што каштуе 10, кару, панічу, дастанеш і свае лапсардакі тутака на мейсцы пакінеш.
Пранцішак. Што?! Я паліцыю! Я ў суд!
Ян. Паліцыя тут нічога не паможа, а на такога злодзея, як ты, суду ні божага, ні людскога няма. А ну, хлопцы, раздзеньце