VII. BAHUŠEWIČ, JAK PAET.
I tak, jak bačym z papiarednich našych razwažańniaŭ ab Fr. Bohušewiču, źmiest jaho tworaŭ pradusim hramadzki. Apiawaje jon žyćcio Biełarusa nacyjanalnaje, socyjalnaje, relihijna-maralnaje. I reč dziunaja - Bahušewič tak praniaty horam narodu, što strun liry jaho nie kranuli ani krasa pryrody, ani čary žanočaha kachańnia. Dwa hetyja žaroły, jakija zwyčajna dajuć šmat natchnieńnia dla poetyčnaj tworčaści, Bahušewiča nia ŭzrušyli. Nie da ich jamu było! Praŭda, pryrody u niekatorych swaich wieršach Bahušewič krychu datykaje, ale zaraz-ža matywy krasy jaje pieraplataje matywami socyjalnymi. Takim čynam samastojnaha miesca dla pryrody u tworach Bahušewiča nie znachodzim.
Matywaŭ-ža ab žanočym kachańni susim tam nie spatykajem.
Žančynu Bahušewič maluje z punktu hramadzka-etyčnaha. Jon wostra wyśmiejwaje i hanić žančynu za jaje zwodnictwa i škodnuju jazyčliwaść ("Hdzie čort nia moža, tam babu pašle“ i „Byŭ u Čyscy), i z hłybokaj spahadliwaściaj adnosicca da ŭdawy i da ciažkoj udowinaj doli ("Udawa"), a takža z wialikim pačućciom pašany maluje žančynu, jak matku i patryjotku ("Kałychanka").
Dyk słušna kaža praf. M. Piotuchowič, što na liry Bahušewiča "mocna hučeli tolki struny hramadzkaha aburennia, dla inšych, bolš piaščotnych melodyj heta lira była hłuchaja. Nia ŭ postaci pieknaj i pryhožaj dziaŭčyny z wiankom na haławie, z pachniučymi kwietkami u rukach stanawicca prad nami muza paety, ale ŭ postaci niejkaj schimnicy, dabrawolna pryniaŭšaj na siabie wialiki učynak apiawańnia narodnaha hora. Ad tworaŭ Bahušewiča pawiewaje niejkim ducham mastackaha ascetyzmu".[1]
Ale piarojdziem da razhladu wonkahawa boku tworaŭ Bahušewiča i sposabaŭ jaho pisańnia.
Woś-ža pradusim musim adznačyć, što mowa Bahušewičawych tworaŭ - heta biełaruskaja narodnaja mo-
- ↑ M. Пioтуxовіч, tam-ža, str. 102.
