nawiectwam, što skrywajecca ad wojska, a jakoha tłumačeńni, chto jon — całkom pad uwahu nie biarucca:
...„Lepšy ŭ chacie choład,
U darozie wielki hoład,
Najciažejša praca ŭ poli,
Jak u toj astrožnaj doli!...
Papytalisia, raskuli i dadomu paciahnuli.
A mnie kaža: ty, bradziažka,
Schawaŭ zwańnie, budzie ciažka,
Sorak rozah, potym roty,
Skažy lepiej, — adkul, chto ty?
A ŭsio piša, piša, piša
I nahoj usio kałyša“,
heny ŭznoŭ, jak čytajem u wieršy „Wastroh“, traplaje ŭ turmu tolki za toje, što praz niaświedamaść, aručy swaju niwu, złamaŭ słupok, što stajaŭ sparachnieŭšy pry hranicy jaho pola i, straciŭšy ciarpliwaść pry śpisawanni ŭradnikam pratakołu, čynna jaho zniawažyŭ:
„Dyk mianie ŭ wastroh toj-ža čas zapiarci
I sudzić najsražej pa wialikaj staćci!“,
a inšy ŭrešcie, jak bačym z wieršu „Skacinnaja apieka“, byŭ bity za niaŭwažnaje abchodžańnie z kaniom, pasadžany na kolki dzion u wastroh, a koń toj za hety čas zdoch, bo nichto nie pakarmiŭ jaho.
„Wot dyk dažyŭsia! I znali-b ich złydni,
Što i nad kabyłaj takaja apieka,
Što z hoładu zdochła, pastajaŭšy try dni,
Ale bić nia možna! Mianie-ž, čaławieka,
Źbili, jak chacieli i dabro mnie hinie,
I niama apieki nada mnoj nijakaj“...
Fr. Bahušewič, wykazwajučy narodu jaho ciažkoje socyjalnaje pałažeńnie, winu takoha pałažeńnia bačyć nie ŭ narodzie, a ŭ tych warožych siłach, jakija narod akružali. Aprača pryčyn charaktaru čysta palityčna-ekanamičnaha, takoj blizkaj pryčynaj byŭ niedachwat aświety. Z jakoj achwotaj išoŭ-by Biełarus da aświety, kali-b jana była padana ŭ rodnaj mowie i kali-b atkryła wočy narodu, rysuje nam wierš „Nia čurajsia“.
