nawiectwam, što skrywajecca ad wojska, a jakoha tłumačeńni, chto jon - całkom pad uwahu nie biarucca:
...,,Lepšy ŭ chacie choład,
U darozie wielki hoład,
Najciažejša praca ŭ poli,
Jak u toj astrožnaj doli!...
Papytalisia, raskuli i dadomu paciahnuli.
A mnie kaža: ty, bradziažka,
Schawaŭ zwańnie, budzie ciažka,
Sorak rozah, potym roty,
Skažy lepiej, - adkul, chto ty?
A ŭsio piša, piša, piša
I nahoj usio kałyša",
heny ŭznoŭ, jak čytajem u wieršy "Wastroh", traplaje ŭ turmu tolki za toje, što praz niaświedamaść, aručy swaju niwu, złamaŭ słupok, što stajaŭ sparachnieušy pry hranicy jaho pola i, straciušy ciarpliwaść pry śpisawanni ŭradnikam pratakołu, čynna jaho zniawažyŭ:
„Dyk mianie ŭ wastrob toj-ža čas zapiarci
I sudzić najsražej pa wialikaj staćci!",
a inšy ŭrešcie, jak bačym z wieršu "Skacinnaja apieka", byŭ bity za niaŭwažnaje abchodžańnie z kaniom, pasadžany na kolki dzion u wastroh, a koń toj za hety čas zdoch, bo nichto nie pakarmiŭ jaho.
"Wot dyk dažyŭsia! I znali-b ich złydni,
Što i nad kabyłaj takaja apieka,
Što z holadu zdochła, pastajaŭšy try dni,
Ale bić nia možna! Mianie-ž, čaławieka,
Zbili, jak chacieli i dabro mnie hinie,
I niama apieki nada mnoj nijakaj"...
Fr. Bahušewic, wykazwajučy narodu jaho ciažkoje socyjalnaje pałažeńnie, winu takoha pałažeńnia bačyć nie ŭ narodzie, a ŭ tych warožych siłach, jakija narod akružali. Aprača pryčyn charaktaru čysta palityčna-ekanamičnaha, takoj blizkaj pryčynaj byŭ niedachwat aświty. Z jakoj achwotaj išou-by Biełarus da aświety, kali-b jana była padana ŭ rodnaj mowie i kali-b atkryła wočy narodu, rysuje nam wierš "Nia čurajsia".
