lali na swoj ład, a Biełarus nie źwiartaŭ uwahi, što jaho skarb paezii ludowaj raźbirajuć i pryswojwajuć - swaich piśmiennikaŭ nia mieŭ. Až niekatorym sumlennie zwarušyłaś i začali pisać papielarusku. Byli heta: Barščeŭski, Marcinkiewič i inšyja znanyja našy piśmieńniki. Bralisia jany adnak za piaro chutčej dla zabawy, jak z patreby; narod jašče spaŭ, abo lepš skazać-stahnaŭ u panščynie. I woś u kancy wystupaje Bahuševič jak piśmiennik idei asobnaści biełaruskaha narodu"...[1]
Hetyja wialikija biełaruska-adradženskija dumki Fr. Bahušewiča znachodzim u halounych wydanych dahetul jaho tworach: ,,Biełaruskaja Dudka" (Krakaŭ, 1894) i ,,Smyk biełaruski" (Paznań, 1896). Abiedźwie knižycy padpisany wydumanym proźwiščam: pieršaja proźwiščam Maciej Buračok, druhaja Symon Reŭka z pad Barysawa.
Niekatoryja twory Fr. Bahušewiča jašče niedrukawany i dahetul znachodziacca u rukapisie, jak napr. "Biełaruskaja Skrypka", jakuju maje u swaim archiwie wiedamy i zasłužany pioner biełaruskaha ruchu prof. Br. Epimach Šypiłła.
Aprača hetaha jość takža Bahušewiča niekalki žartaŭliwych apawiadańniaŭ prozaj. drukawanych u "Našaj Niwie" za 1907 h.: "Świedka" (u No 9), "Palasouščyk" (u Nr. 10), "Dziadzina" (u Nr. 25).
Piaru Bahušewiča ŭrešcie naleža wierš: "Jaśnie Wialmožnaj Pani Areščysie", nadrukawany u „Варце" (1918, Nr. 1) i ŭ "Časopisi" (1920, Nr. 2).
Warta tut takža adznačyć dumku praf. Karskaha, jaki kaža, što z imiem Bahušewiča złučajuć jašče dwa maleńkija twory: niewialičkaje apawiadańnie prozaj: "Tralalonočka" i, napisanaje ŭ formie praklamacyi, apawiadańnie ab začynieńni kaścioła ŭ Krožach 1863 h., ale peŭnych wiestak ab prynaležnaści hetych tworaŭ Bahušewiču niama.[2]
Hałoŭnyja-ž twory Bahušewiča, jak my ŭžo uspomnili, u "Dudcy" i ŭ "Smyku", dyk na padstawie ich i budziem sudzić my ab jahonaj tworčaści.
