lalina swoj ład, a Biełarus nie źwiartaŭ uwahi, što jaho skarb paezii ludowaj raźbirajuć i pryswojwajuć — swaich piśmieńnikaŭ nia mieŭ. Až niekatorym sumleńnie zwarušyłaś i začali pisać papiełarusku. Byli heta: Barščeŭski, Marcinkiewič i inšyja znanyja našy piśmieńniki. Bralisia jany adnak za piaro chutčej dla zabawy, jak z patreby; narod jašče spaŭ, abo lepš skazać-stahnaŭ u panščynie. I woś u kancy wystupaje Bahušewič jak piśmieńnik idei asobnaści biełaruskaha narodu“...[1]
Hetyja wialikija biełaruska-adradženskija dumki Fr. Bahušewiča znachodzim u hałoŭnych wydanych dahetul jaho tworach: „Biełaruskaja Dudka“ (Krakaŭ, 1894) i „Smyk biełaruski“ (Paznań, 1896). Abiedźwie knižycy padpisany wydumanym proźwiščam: pieršaja proźwiščam Maciej Buračok, druhaja Symon Reŭka z pad Barysawa.
Niekatoryja twory Fr. Bahušewiča jašče niedrukawany i dahetul znachodziacca ŭ rukapisie, jak napr. „Biełaruskaja Skrypka“, jakuju maje ŭ swaim archiwie wiedamy i zasłužany pioner biełaruskaha ruchu prof. Br. Epimach Šypiłła.
Aprača hetaha jość takža Bahušewiča niekalki žartaŭliwych apawiadańniaŭ prozaj. drukawanych u „Našaj Niwie“ za 1907 h.: „Świedka“ (u No 9), „Palasouščyk“ (u Nr. 10), „Dziadzina“ (u Nr. 25).
Piaru Bahušewiča ŭrešcie naleža wierš: „Jaśnie Wialmožnaj Pani Areščysie“, nadrukawany ŭ „Варце“ (1918, Nr. 1) i ŭ „Časopisi“ (1920, Nr. 2).
Warta tut takža adznačyć dumku praf. Karskaha, jaki kaža, što z imiem Bahušewiča złučajuć jašče dwa maleńkija twory: niewialičkaje apawiadańnie prozaj: „Tralalonočka“ i, napisanaje ŭ formie praklamacyi, apawiadańnie ab začynieńni kaścioła ŭ Krožach 1863 h., ale peŭnych wiestak ab prynaležnaści hetych tworaŭ Bahušewiču niama.[2]
Hałoŭnyja-ž twory Bahušewiča, jak my ŭžo ŭspomnili, u „Dudcy“ i ŭ „Smyku“, dyk na padstawie ich i budziem sudzić my ab jahonaj tworčaści.
