Старонка:Dunin-Marcinkievic.Idylija.djvu/18

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Спеў

№ 9

Ян.

Ах, зірні ў бок гэны, пане!

Кароль.

Што ж ты ўбачыў там, мой Яне?

Ян.

Вельмі пекную дзяўчынку,
Што, як сарна, лёгка, вабна,
Што, як лялька, стройна, зграбна.
Рвець малінку за малінкай.
Ў заклад стаўлю віна шклянку,
Што не ўступіць парыжанкам.

Кароль.

Ах, калі хто гэта бачыў?
Ці табе ў вачах маяча,
Каб раўняці дзеўку тую,
Нерухавую, брыдкую,
Да парыжскіх ненаглядак,
Што сваёй красою, складам
Цэлы свет змагчы гатовы,
Ўсім закручваюць галовы?

Ян.

Пане, глянь: да нас ступае,
Складна, вабная такая!

Навум (з-за дрэва).

Ой! ведаю прыгаворку:
Не ўтаіш шыла ў ворку.
Хто ж з людзей не падзівіцца
Прыгожанькай маладзіцы?
Яны, на бяду Навума,
Угледзелі дочку кума.