Da ciabie pasłali, da samaho Boha;
Tam, kazali, praŭda, tut tykiele siła!
Daŭniej, każuć, praŭda pa swiecie chadziła,
Żabrujuczyż zmiorła, a ludcy schawali.
Kamianiam nakryli, ziarnin paarali,
Kab nia czuć ni wiedać ab jej ani wieści,
Dy ciapier i każuć: „Praŭda ŭ niebie hdzieści“!
Da paszliż ty Boże Praŭdu swaju tuju
Z nieba na ziamielku slazmi zalituju!
Pasyłaŭ Ty Syna, Jaho nia paznali:
Muczyli za praŭdu, siłaj pakanali:
Paszliż ciapier Ducha, da paszli biaz cieła,
Kab usia ziamielka adnu praŭdu mieła!
|}
|
Zdarennie. Jechaŭ ja raz ad kiany |
