Старонка:Corny.Treciaje pakalennie.djvu/11

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

выйшла на дарогу. Кандрат Назарэўскі заўважыў, як густа ад загару вяснушкі ўкрылі яе твар. Ён спыніў каня. Скуратовіч загаварыў да дзяўчыны, ядучы яе вачыма:

- Дзе ж тыя коні! Няма ж дома.

- А ў ельніку ж! Вунь жа блізка. Толік жа там з коньмі.

Цяжка было разабраць - ці гэта ад наіўнасці, ці гэта сумысля, нават зларадна.

- Што ты дурыш! - аж затросся Скуратовіч.

Угнуўшы плечы, яна пачала жаць.

- Марш па коні! - загадаў чырвонаармеец. - Жыва!

Скуратовіч пайшоў у ельнік. Жанкі са здзіўленнем паглядалі на дзяўчыну. Яны спачувалі ёй. Чырвонаармеец разгаварыўся з ёю:

- Гэта Скуратовічаў авёс жнеце?

- Але.

- У лесе з коньмі гэта сын яго?

- Сын.

- Чаму ж ён не ў арміі?

- Ён яшчэ перад палякамі, як было адступленне, уцёк дадому. З першага дня, як прыйшлі палякі, яго ўжо бачылі дома. А цяпер ён у лесе, коні трымае. Ператрымаў увесь час, пакуль армія прайшла. Ніхто і не ведаў. Няма коней і няма. У абоз, значыцца, пагналі. Так усё стары казаў.

- А ён цяпер у армію пойдзе?

- Хто яго ведае. Толькі ўчора павыклейвалі ў нас загад - за некалькі год хлапцам трэба з'яўляцца. Яго году таксама трэба. З'яўляцца трэба праз дзесяць дзён. Ці пойдзе ён, ці не - хто яго ведае. Тут і больш ёсць дэзерціраў. Гавораць, што пойдуць, хто іх ведае.

Скуратовіча ўбачылі па гэты бок ельніку. Ён вёў на повадзе чорнага каня. Запрагаючы, ён сказаў, ні на кога не гледзячы:

- Вядома. Кожнаму чалавеку вайна страшна. Кожны ратуецца, як можа. Я мучыўся, гараваў...

Яны паехалі. Кандрату Назарэскаму балела рана на назе. Многа так ехаць ён не мог. Праз вёрст пяць было мястэчка. Кандрат Назарэўскі сказаў тут спыніцца. Яму ўжо трэба было адпачыць.