Насцечка адным махам ног пераскочыла цераз пакой і выцягла з шафы торбу з гарохам. Удваіх яны перабіралі гарох, пасля пілі чай, пасля зноў перабіралі гарох. Так марудна ў іх ішла работа таму, што яны не так перабіралі той гарох, як падражніваліся адно з адным, сваволілі так, быццам дзеду таксама было год дванаццаць.
— Ой! — не вытрымала нарэшце Насцечка.
— Дзевачкі! — запішчаў дзед.
— Каб, здаецца, скарэй той поезд з мамаю прыходзіў, — сказала Насцечка і запусціла ў дзеда гарошынай.
— Праўда, — згадзіўся дзед, сумна паківаўшы галавой.
І от прыйшоў дзень. Раніца скончылася, дзед патушыў святло і паглядзеў у акно.
— О, снегу падбавіла за ноч, — сказаў ён, — прыйдзецца табе, Насцечка, даставаць свае лыжы.
Дзед адзеўся ў святочны гарнітур і доўга круціў перад люстэркам свае сівыя вусы. Насцечка таксама апранулася ў святочнае адзенне і раптам заўважыла, што гароху яны так і не скончылі перабіраць.
— Што ж гэта будзе з нашым супам?.. — сумна прамармытаў дзед.
— Ой, нудна нейк чакаць, няма чаго рабіць, каб скарэй той поезд прыходзіў.
— Давай скончым гэты гарох і выйдзем на вуліцу, — сказаў дзед.
І яны зноў селі за гарох, але тут сыпануўся ў дзверы дробны стук, і ў сенцах абазваліся хорам дзіцячыя галасы:
— Насцечка, адчыні.
— Ой, дзевачкі! — радасна крыкнула Насцечка і, рассыпаўшы на падлогу жменю гароху, кінулася к дзвярам, каб адчыніць іх. Увайшлі тры дзяўчынкі — Рая, Фаня і Надзя.
— Скарэй, скарэй сюды, матылі вы мае, — радасна затрапятаўся дзед.
Гэта былі тыя самыя тры дзяўчаткі, пра якіх гаварылася ў пачатку гэтай аповесці. Гэта іх тады Насцін дзед бараніў ад Сержа Мілеўскага. Яшчэ да таго здарэння яны раз ці два былі на кватэры ў сваёй школьнай падругі Насцечкі. А пасля таго як Насцін дзед абараніў іх на вуліцы, яны адчулі да яе большую яшчэ прыхільнасць. І калі на-