— Дзе ж цяпер шукаць прыпынку?
Ці даваць мо ла-та-ты?
Пан з падпанкамі рагоча,
Гладзіць тоўсты свой жывот
І пад нос сабе бармоча:
— Йдзе Хвядот, але не тот!..
6
Над палямі Белай Русі
Стогне віхар-бура…
— Зноў прыйшлі дзянькі прымусу,—
Шэпча люд пануры.
Арол чорны ўецца ў высі,
Крыллямі махае.
Над пахілымі крыжамі
Песню напявае;
Чуе пах сваёй ахвяры,
Когці распраўляе,
Ўніз спусціцца — там пажары,
Дымам павявае.
І змагацца стаў угоры
З бураю мяцежнай…
Рэжа крыллямі узоры
Ў небе чорна-снежным.
7
А на зямлі — даждаліся раю:
Старыя лады і манеры,
Ў пагонах ідуць афіцэры…
— Упакой раба Мікалая…
— Аляксея на многія лета…
Босыя кажуць:
— Што гэта?
З кукардай, акуляры на нос,
Чыноўнік па скверы гуляе…
У кішэні няма папярос,—
Мусіць, шмат зарабляе?
На Захараўскай вуліцы
Дзень як уздзене чорны халат,