Гэта старонка была вычытаная
Вялікім, знаць, паходам
Прайшла калісьці восень.
Плыць далей — хваціць вёсел,—
Не спыніць ветравей…
Так пройдзе многа вёсен —
Адна другой навей.
1926
Эх ты, песня-песенька,
Зрушыш сэрца волата,
А не тым, што весела
Сыплюць словы золатам.
Крыўды шмат рассеяна,
Крыўдай свет замучаны…
Сёння я асмеяны,
Сёння я засмучаны.
Сыплюць словы золатам,
Ў сэрца жалам колюцца…
Ад цяпла мне холадна,
Дума — ты нявольніца.
Праўду плачаш песняю,
Слова кажаш мудрае…
Што ж ты не пацешыш нас,
Сонца златакудрае?
Ты плывеш дарогаю,
Там, дзе шыр блакітная,
Кпін не чуеш ворага,—
Я табе завідую.
Але сонца промнямі
Зоры затуманіла…
На зямлі сягоння мы
Свецім зоркай ранняю.
На цябе, о сонейка,
3 матыгой не сунуцца,—