Світкі зрэбны… Палатаны…
Але хлопцы — проста душа!
Гора бачылі шмат яны…
— Гэй, паганяй! Шырай шаг!..
Заляскалі коней капыты,
Дарогу друкуе сто ног…
Месяц плача хмаркай закрыты —
Угнацца за імі не мог.
Вось паляна — коньмі стрыножана…
Вогнішча! Песні! Смех!
Толькі лес шэпча трывожна
Дзіўны сказ пра новы начлег.
2
Ночка, ночка… Цёмна, нявесела…
Вые на выгане воўк —
Гэтай ночкай паўстанца павесілі,—
Разудалы спеў вёскі змоўк.
Загарэліся хлопцы помстаю:
Калі гэтак — адплата не грэх!
Хто з касой, хто з сякерай востраю
Выйшлі ў пушчу на новы начлег.
Звоніць пушча зноў разудалымі,
Зноў шугае на вогнішчы корч,
Калі трэба, то раз! — ударым мы!
Ты маўчы, чарнавокая ноч!..
Дні мінулі — хлопцам весела!
Выйшлі з лесу — іх не стрымаць.
— Сягоння паўстанцы вешалі.
Сягоння на волі іх раць!
3
І яны, яны камсамольцы.
Ім не страшна адкрытая смерць,
Іх аружжа выстралам моліцца,
Кліч іх гучны — наўкола глядзець!