Не жагнай, матуля,
Крык там не паможа…
Як прыйду адтуль я,
Будзе жыць нам гожа.
Плечы не сагнем мы,
Вольна будзе жыці…
Сіла ёсць сягоння,—
Бывай!.. Не тужы ты.
Плача бацька, маці:
На паход, бач, звоняць…
Не лясы шумяць,
Не дубровы гамоняць…
І застукала сэрца улана:
На зямлі нашай — больш не яздок…
Паглядзеў — мужыкоў як наслана!..
Чуе грозны загад атамана:
«Мінск і Вільня, а там — Беласток!..»
Эх, пайшлі!.. Зварухнулася сіла,
Толькі рэхаю стогне абшар…
Хоць сягодня яшчэ і не ў Вільні,
Але тут вось мужык гаспадар!
Чуеш, сёння на сельскім сходзе
Крычаць:
«Трактар давай замест сох!..»
А галодных шмат яшчэ ходзіць
Па беларускіх лясох.
Але што!.. Хай праведзены межы,
Хай на целе краіны парэз…
Чуем вольны мы спеў Белавежы —
Там гукае паўстанцамі лес.
Тут аб трактары сёння размова,
Аб канале, электраплугах…
Калі ж трэба — заўсёды гатовы!
Добра знаем паўстанцкі мы шлях!..