Старонка:Carot Michas.Vybranaje.djvu/44

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Колькі раз грымела паўстанне,
Каб пазбыцца няволі, пут…
Ды заўсёды ў мужыцкім стане
Канчаў справу чужынца суд.

Суд ліхі — над паўстанцам расправа!..
Каб мужык — дык паўстанец, бунтар?
Аб паўстаннях жыла толькі слава,—
Пра іх пелі наш лірнік, дудар…

Але ў песнях чуваць адвага…
На вачах — не пабачыш слёз…
А з грудзей не нясецца скарга
На мужыцкі паганы лёс…

Час мінуў… і мы у паўстанні…
Неспакой у мужыцкай крыві!..
Ну, цяпер ты, чужынец, васпане,
Мужыка, як раней, задаві?!

Не, пастой! ты нас не зможаш:
Бач, паўстанцаў новы набор…
Зноў знаёмае нам падарожжа:
Пушча, поле, імшары ды бор.

Мужыкі збунтаваліся дужа,
А у іх цяпер ёсць атаман…
І крыві не спужае іх лужа,—
Пераможа мужыцкі стан.

Вось і мы у паўстанні,—
Неспакой у мужыцкай крыві…
Ну, цяпер, пан, чужынец паганы,
Мужыка, як раней, задаві?!


Жмурыць вочы вечар сіні…
— Гэй, на плечы торбы-ранцы!..
Каля лесу, па даліне
Ідуць хлопцы-навабранцы.