Я пясняр лясоў, балота
І загонаў каласістых…
Мае песні — шум чарота
Па-над рэчкаю імглістай.
Мае песні — песні долі,
Шопат зор у паднябессі…
Хай ляціць, жыве на волі
Гучны вокліч маёй песні.
Мае песні — песні буры,
Гоман лесу ў непагоду,
Страшны посвіст злой віхуры,
Смелы кліч майго народу.
Мае песні — песні волі
Гімн паўстаўшых на прадвесні…
Хай нясецца, хай ніколі
Не загіне вокліч песні!
1922
Над балотам гудзе завіруха…
Ведзьмай носіцца з краю да краю
І змятае з зямлі жыцця пацяруху…
Неба свінцовым дажджом палівае.
Бура ломіць дубы і бярозы-сталеткі,
Выварочвае хвоі з карэннем…
І ўзыходзяць з-пад снегу чырвоныя кветкі,
Непагоды шалёнай насенне.
Мы засыпаны снежнымі іскрамі,
Ломім ногі ў галлі буралому…
Крычым сонцу: «Блізка мы, блізка мы!
К свету Вялікаму! Новаму!»