Мы клічам: гэй, людзі балотныя,
Свабодным будуйце свой край…
Нас сонца залье пазалотаю,—
Мы створым жыцця свайго рай!
1922
Зямлю цалуе неба сінь
Сваім чырвоным сонцатварам,
І песню ночы «ква-кум-бінь»
Пяюць мне сонныя выгары.
У высі зорак сенажаць
Вартуе месяц — дзед двурогі,
Не хоча раніцу спаткаць
І лесам хмар ідзе, бязногі.
Капліца белая, як здань,
Ў тумане плавае за вёскай,
І сонцам спужаная рань
Прысела зайцам за бярозкай.
Дзянніцы зірк на небе стух,
Вясковых хат дымяць галовы,
У лапцях з пугаю пастух
Трубою плача на каровы.
Пяе у полі хор калёс,
Як старац з ліраю разбітай…
Загоны вузкія авёс
Убраў зялёным аксамітам.
Вясёлы птушак перазвон
Гудзе на воблачнай званіцы…
Бязмоўнай цішы гіне сон,
Як сонца выплыве крыніцай.
І сыпле промень вогнесталь,
К вачам схілю сярпом далонь я
І пазіраю моўчкі ўдаль,
У шыр блакітнага бяздоння.
1922