Хоць і сам мо вяселлю не рад.
Ведай ты, што твой верш раніць сэрца людзей,
Абаўе ён іх цела, як вуж…
Дык іграй весялей, гані смутак з грудзей,
Пакуль шчэ малады ты і дуж.
Загартуй ты свой верш, як у горані сталь,
Стралой вострай ляціць хай у свет,
Абшукае хай даль, знойдзе ў сэрцы скрыжаль
І пакіне на камені след…
· · · · · · · · · · · · · · ·
Шмат хто песні складаў пра гаротны наш край —
Апявалі няволю і глум…
Ты, пясняр, заіграй, галасней заспявай,
Хай загіне адвечны наш сум.
Няхай новы твой спеў гразь балот скалыхне,
Хай узбудзіць заснуўшы лес, гай…
Няхай вольна ўздыхне, хай вясёла зірне
Наш спрадвеку заплаканы край!
1921
Ведай, свет, што я сын мужыка-бедака,
Які доўга ў няволі стагнаў…
Ўзгадавала мяне яго чорна рука,
А купала нядолі адвечнай рака,
Голад, холад мне ў твар пазіраў…
Дні ішлі… Ў беднай вёсцы пеў песні народ,
Разганяў гэтай песні нуду…
Ў полі жыта ў снапах, нібы той акалот,
Хата згніўшая ўся, хлеў стары без варот,
Вось якую я бачыў бяду…
Ўсе казалі, што й сын, як і бацька-мужык,
Перад панам свой горб будзе гнуць…
Што з другімі людзьмі ён не пойдзе у лік,
Запрацуе сабе лапці з ліпавых лык,
Вольнай песні не будзе ён чуць.