райшлі да вялікіх. Хворы дастаў з-пад падушкі яшчэ бутэльку.
— Шаную такіх хворых, гатоў за іх заўсёды богу маліцца, каб хутчэй ачунялі. Бласлаўляю!
— Ранавата, — засмяяўся Крушынскі. — Вось, як атрымаю ліст з Мінска, тады можаце адразу ўчыніць нада мною суд.
— А я пакуль што ні ад каго лістоў не чакаю, — уздыхнуў айцец Дзімітры і пасмутнеўшымі вачыма зірнуў на заільдзянелае акно.
— Дык вы таксама хворы.
— Як-бы вам сказаць, Язэп Сымонавіч. Я занядужаў яшчэ раней за вас, і мая хвароба больш небяспечная за вашу.
Айцец ушчыпнуў сябе за бараду і наліў з бутэлькі ў чаркі. — Якая-ж ваша хвароба? — запытаўся Крушынскі такім голасам, нібы ўжо ведаў.
— Мая хвароба такая, што і людзям не скажаш.
— Венерычная?
— Яшчэ і горш.
Крушынскі засмяяўся.
— Хварэеце на папа?
— Ну вас, Язэп Сымонавіч...
Айцец дадаў моцную лаянку.
— У евангеллі такіх слоў, здаецца, няма.
— Гэта з апокрыфаў.
— Кім-жа вы былі да папоўства?
— Гэта ўсёроўна, але прычыны хваробы ў нас тыя самыя. Нам шкодзіць тутэйшае паветра. Трэба ачысціць гэта паветра ад небяспечных бактэрый.
— Гэта праўда, але як?
— Памазгуем. Думаю, што вы чалавек пэўны, Язэп Сымонавіч.
Айцец Дзімітры пранізваў яго вачыма.
— У праціўным выпадку я цяпер не хварэў-бы на рак.
— Таму я ўсё гэта кажу.
Яны пачалі шаптацца. У пакоіку было цёпла і прытульна. Адзінае заільдзянелае акенца выходзіла ў сад. Пахла лякарствамі.
Пасля выпіўкі, якая позна зацягнулася, выслізнуліся
