Сьцюдзёна, цёмна, ды ўсё-ж лета—
Ня счэз ніводзін чалавек.
А можа хто яшчэ над‘едзе
І зьніме гэты клопат з нас?
Дый пяршыня ці што, суседзе,
Ў дарозе мець такі папас…
2-гі ПАДАРОЖНЫ.
Мо‘ помніш леташнюю восень;
Ўвесь сьвет быў глух, і дзік, і пуст;
Шум ня сьціхае гонкіх сосен:
Здаецца, плача кожны куст.
Здаецца, пеклава вясельле
Ўзьнялося, круціцца, сапе;
Ні бліску зорак, не прысельля,
Конь толькі пудзіцца, храпе.
Цурком дождж льлецца, як-бы з луба;
Скаголе вецер, як той зьвер,
А мы пад хвойкамі, аж люба,
Начлег спраўляем, як цяпер.
3-ці ПАДАРОЖНЫ (прыслухаючыся).
Пастой, суседзе! нешта чую:
Як быццам фыркнуў мой гняды…
Кром нас, ніхто тут не начуе,—
Каб не набраціся бяды?!
1-шы ПАДАРОЖНЫ.
Сядзеце вы, а я падскочу
І кіну вокам на вазы:
