Старонка праверана
А ЦЭНЗОР пагладзіў:
О, ветры, зэфіркі любыя!
Галубце ласкава курган,—
Там дрэмлюць патульныя душкі
Пакорных, паслушных хрысьцьян.
Увага ЦЭНЗОРА:
Я крышку вам, пане поэта,
Пагладзіў ваш вершык слабы,—
Бо, бачыце, ў ім я прыкмеціў
Залішне шмат грэшнай кляцьбы.
—
Як гэта поэта пабачыў,
Што цэнзор з поэмай зрабіў,—
Заплакаў, заліўся сьлязамі,
Ў кулак, як жабрак, затрубіў.
Адзін і другі дзень так плакаў—
На трэці ня вытрывау ён,—
Узяў і памёр, як належа,
У вечны ахутаўся сон.
Прад сьмерцяю толькі пакінуў
Таку эпітаф‘ю жывым:
«Памёр я праз цэнзора, браткі,
Мяне ня вінеце ні ў чым.
