Старонка праверана
Ў шчылінах сьвіст ня сьціхае,
Муціць, варожыць, кляне,
Як-бы жывы хто ўздыхае
Ў сьлёзнай паўяве, паўсьне.
Мокрыя каплі па шыбах
Плюскаюць, хлюпчуць, бубняць,
Быццам людцоў у сялібах
Мецяць патопай даняць.
— Скуль вы? Што трэба вам, госьці,
Зваў вас які гаспадар? —
З хаты пытаецца хтосьці
Буйнага ветру і хмар.
— Восень сюды вам за кару
Выгнала нас на папас! —
Гэтакі вецер і хмара
Кідаюць хаце адказ.
І ўзноў завыў вецер жудка,
Дождж пачаў сьцёбаць сільней…
А там пад пушчай ціхутка
Моліцца Восень далей.
Зьнізвае пацеры Восень,
Вочы ўтаропіўшы ўдаль;
Жаль ёй павяўшых дакосін,
Сьпетых дажынак ёй жаль.
24—VIII—19 г.
|}
