Старонка:Belarusi.pdf/50

Нездарма вяла ў святліцу,
За дубовы стол саджала,
Слёзы капалі расіцай,
Што сынок такі удалы.

Нездарма там каля вокнаў
Цёткі гутарылі жвава:
— Які чысты, які стройны,
Які з твару малажавы!

Ляўкі. Аршаншчына.
Ліпень 1935 г.

|}