Гэта старонка была вычытаная
А свой погляд, свой юначы,
Калі кіне, бы зарніца, —
Сэрца з радасцю заскача,
Кроў адвагай забурліцца.
Адным словам, свой брат родны,
Адно хочаш, мая маці,
Быць яго дастойным, годным,
За яго жыццё аддаці.
Конь пад ім, прост, вярнігора!
А як скача, як гарцуе!
Ён вачыма лічыць зоры,
Ён вушамі вайну чуе.
Вайну чуе, броў не хмура,
Толькі бліскаюць падкоўкі,
Бо яздок на ім што бура,
З віхрам пойдзе ў перагонкі.
Нашай Арміі Чырвонай
Камандзір над камандзіры,
За ім пойдзеш, хоць сягоння
Цераз пушчы, цераз віры.
У міжбур‘е з ім жыць міла,
Лёгка-ж будзе і ў паходзе.
Во, які наш Варашылаў!
Во, які наш палкаводзец!
Так у госці сын прыехаў —
А да маці, а не з блізка, —
Яе шчасце, яе ўцеха
Ад пялёнак, ад калыскі.