— Дома добра, там не горай,
Там не горай, а мо‘ й лепей, —
Сын разважліва гавора,
Сэрца смуткам не зачэпе.
— Ты адно падумай добра, —
Служу ў Арміі Чырвонай,
Служу ў конніцы харобрай,
Дзе начальнік сам Будзённы.
Я таксама камандзірам,
Хоць служу другое лета,
Глянь, адзнака на мундзіры,
За заслугі-ж усё гэта.
А парадак там у войску,
Кожна ўлічана хвіліна.
Ой, далёка нашым вёскам
Да такое дысцыпліны!
І ні суму, ні дакукі,
Час імчыцца, нібы хвалі,
Пасцігаем і навукі —
Болей знаем, як мы зналі.
А ўжо коні, нашы коні!
Ці то суха, ці разводдзе —
Буйны вецер не дагоне,
Шлях пярун не загародзе.
Байцы-ж нашыя — героі.
Ты не знойдзеш гэткіх армій.
Што за выпраўка у строі,
Што за послух у казарме!
А суседкі каля вокнаў,
Як-бы ўбачылі праяву:
— Які чысты які стройны,
Які з твару малажавы!
