Шасцяць у калоссі сярпы,
Сцяною дабро залягло,
Кладуцца снапы у снапы, —
Такога жніва не было.
Звініць песня ў полі, звініць,
Уторыць сярпу і касе,
Бурліцца вадзіца з крыніц,
Купаецца сонца ў расе.
Цвіце, каласіцца мой край,
Ці сонейка захад, ці ўсход.
Спявай, маё шчасце, спявай!
Спявай, беларускі народ!
∗
∗ ∗ |
Табе, правадыр, мае песні і думы
І шчырыя шчырага сэрца парывы!
Бо хто калі сніў, ды і хто калі думаў,
Што буду я вольны, што буду шчаслівы.
Зірнуць-жа на годы, на час мой мінулы,
На край, адкуль веяла цемрай, трывогай,
Дзе люд катавалі ўраздроб і агулам.
Дзе блукала крыўда ўтаптанай дарогай.
Туман засцілаў людзям душы і вочы,
З туманаў тарчэлі гарбатыя плечы.
І думаў — канца не дазнаць гэтай ночы,
І думаў — не зведаць шляхоў чалавечых.
Ты мудры прышоў, правадыр:
Апалі туманы, імгла,
Па свеце і ўдоўжкі і ўшыр
Шчаслівая слава пайшла.
З туманаў, з імглы, з цемнаты
Паўстала краіна мая.