Usie. — Chto? chto?…
Kniaź (ŭstaje). — Ja!
Usie (parušenyje):
I. | Aa!! |
II. | Kniaź!? |
III. | Jon sam pojdzie?! |
IV. | Žywym nia wierniecca!… i h. p. |
Kniazieŭna. — Baćka! — kniaź! nie! nie! Ty nia pojdzieš! Ty stary!…
Kniaź. — Chacia stary, — ruka maja jšče duža krepka trymaje hety mieč
Kniazieŭna. — Baćka! nie, nie! nia pojdzieš! Ty zhinieš tam!
Kniaź. — Kali prydziecca zhinuć — zhinu! Kali niwodnaja ruka nia chapajecca za mieč, ja sam pawinien tam iści, kab baranici miesto.
Kniazieŭna.— Nie, nia pojdzieš, — nie! Tut twoj tron, twaja pawinnaść — tutka być i mudra kniaźstwam upraŭlać!… (da wojaŭ): Hlańcie wy! Ci-ž wam nia soram? Woś stary kniaź dryžačaju rukoju biare swoj mieč i sam adzin na woraha idzie! A wy staicio tut, nie kratajučysia, jak pni! Hladzicio ŭ niz, bo nia śmiajecie padniać wačej swaich. O, soram wam! — što? Škoda wam swajej krywi? O, nie škadujcie, nie! bo ŭ žyłach u was nia kroŭ ciače, a ciopłaja wada!
Kniaź. — Puści, dačka!
Kniazieŭna. — Nia pojdzieš, kniaź! Dyk słuchajcie-ž! Kali dahe tut jašče nie pačyrwanieli