Старонка:Bazylišk (1918).pdf/22

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Usie. — Chto? chto?…

Kniaź (ŭstaje). — Ja!

Usie (parušenyje):

I. Aa!!
II. Kniaź!?
III. Jon sam pojdzie?!
IV. Žywym nia wierniecca!… i h. p.

Kniazieŭna. — Baćka! — kniaź! nie! nie! Ty nia pojdzieš! Ty stary!…

Kniaź. — Chacia stary, — ruka maja jšče duža krepka trymaje hety mieč

Kniazieŭna. — Baćka! nie, nie! nia pojdzieš! Ty zhinieš tam!

Kniaź. — Kali prydziecca zhinuć — zhinu! Kali niwodnaja ruka nia chapajecca za mieč, ja sam pawinien tam iści, kab baranici miesto.

Kniazieŭna.— Nie, nia pojdzieš, — nie! Tut twoj tron, twaja pawinnaść — tutka być i mudra kniaźstwam upraŭlać!… (da wojaŭ): Hlańcie wy! Ci-ž wam nia soram? Woś stary kniaź dryžačaju rukoju biare swoj mieč i sam adzin na woraha idzie! A wy staicio tut, nie kratajučysia, jak pni! Hladzicio ŭ niz, bo nia śmiajecie padniać wačej swaich. O, soram wam! — što? Škoda wam swajej krywi? O, nie škadujcie, nie! bo ŭ žyłach u was nia kroŭ ciače, a ciopłaja wada!

Kniaź. — Puści, dačka!

Kniazieŭna. — Nia pojdzieš, kniaź! Dyk słuchajcie-ž! Kali dahe tut jašče nie pačyrwanieli