Старонка:BNT.Vosienskija i talocnyja piesni.djvu/89

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Каня заважжала:
«Едзь, мой брахнінька, едзь, мой родненькі,
К той, катора ждала».

58. ОЙ, ЗАРЖЫ, ЗАРЖЫ, СІВЫ КОНІЧАК

Ой, заржы, заржы, сівы конічак,
Па полі гарцуючы,
Ці не пачуе мая мілая,
Вячэру гатуючы.

А як пачула, цяжка ўздыхнула,
Слёзкамі заплакала:
— Чаму не прыйшоў ці не прыехаў,
Як цябе дажыдала?

Каб жа я была шэрай зязюляй,
Умела кукаваці,
Паляцела б я па белым свеце
Міленькага шукаці.

Прыляцела б я ў вішнёвы садок,
Стала б я кукаваці.
Выйшла удоўка, бедна галоўка,
Ды стала разважаці:

«Пакінь, зязюля, пакінь, шэрая,
Так жаласна кукаваці,
Мне кінуў мілы малыя дзеці,
Няма з кім гадаваці.

Сцялю пасцелю, сцялю белую,
Мне не з кім размаўляці:
Пасцелька бела, а сценка нема -
Да мяне не гавора».