Стараста ўжо неколькі разоў падымаўся на услон, пытаў, ці ўсе сабраліся, лаяў Кастуся Рылку што той доўга ня йшоў.
— Ну, ўжо ёсць больш, як тры чэцьверці гаспадароў, — сказалі мужыкі.
— Дык будзем рабіць сход, пачаў старшыня: Грыгор Бугай, Пятрусь Грэнка, Янка Вясёлы і Васіль Кукса хочуць ўзяць ад обчэства у арэнду рэку і тоні.
«Арэндатары» стаялі асобна. Твары іх былі сурёзные.
Як толькі стараста змоўк, палешукі, як па камандзе загаманілі на ўсе лады. Тут былі ўсякіе галасы: адзін трэшчаў, як трашчотка, другі вырываўся рэзка, праразьліва, як жалезны клін, трэці вёў тонка, чацьвёрты хрыпеў, як люлька стараставаго бацькі, пяты сыпаўся гарохам, шосты гуў чмялём, а ўсё гэта зьлівалося з басам якого небудзь Данілы.
Але ў рэшці верх узяў голас Васіля Куксы. Іон так стараўся — вытрашчыў вочы, махаў капшуком і люлькаю.
— Якая цяпер ў чорта рыба? — крычаў Кукса: — хоць бы на невад адышло!
— На колькі год бярэце ў арэнду?
— На шэсць. Але…
— Колькі арэнды ў год? — пытаў стараста у схода.
— Пятнаццаць рублёў! — гукнула большая палавіна палешукоў. Праўда, некаторые крычалі 18, другіе — 12, а самы арэндатары стаялі за дзесяць.
— Дык як жэ будзе?
— Ніхай бяруць за дванаццаць, сказаў Мікіта Крынічны.
— Усе сагласны?
— Сагласны!
