Пятрусь ужо падняў пугу, але не асмеліўся выцяць «чорта».
Ну годзі! пайшоў з дарогі!
— Не, не пайду!
— Чаго ты прывязаўся, як смала? Тфу! Згінь, прападзі, нячыстая сіла! Уцекай, хрысьціць буду!
— Ну, перэхрысьці!
Зноў Пятруся страх узяў. А што, як крыж не паможэ? Тагды што?
Пакуль яны крычэлі, конь пачуў волю і стаў па-маленьку заварачывацца назад, шчыпаючы траву. У сварцы Пятрусь саўсім не бачыў, што конь яго завярнуўся.
А Міхась як падскочыць к Пятрусю ды як запішчыць! ды так моцна, што аж Іван падняў галаву. А конь шчыпаў траву каля Івана. Як заварушыўся Іван, конь спудзіўся і паскакаў назад у млын.
Га-га-га-га!… Зарагатаў Міхась (ён чуў, што чорт рагочэ, падмануўшы чэлавека).
Пятрусь і ня думаў спыняць каня: скарэй бы ад гэтаго нячыстаго месца!
Але, як ён дзівіўся, як ізноў прыехаў у млын.
А на затрўа Пятрусь Гвоздзь усім як у звон званіў, што бачыў чорта каля Кірылавай Магілы.
