совы. Далёка-далёка, як с пад зямлі, данасіўся сабачы брэх.
І чуе Міхась: нешта загрукатало па дарозі. Прыслухаўся. Гук не сьціхаў і быў ўжо бліжэй. Ужо можна распазнаць, што нехта едзе. Колы біліся аб карэньня і скрыпелі.
Міхась пасьмялеў.
Гук і скрып калёс саўсім ужо бліска.
Міхась скінуў кажух, вывярнуў у верх шэрсць і накінуў на сябе. У шапку наткнуў дзве палачкі заміж рожак і прытуліўся пад хвоей.
Іван спаў, як забіты.
Пад’ехаў воз.
На возі лежалі мяхі з мукой, а на мяхох сядзеў мужык. То быў Пятрусь Гвозьдзь, той самы Пятрусь, што летась украў у Міхася з лесу тры вязы. Пятрусь ехаў з млына; сядзеў ён на возе без шапкі і маліўся Богу, едучы цераз гэтае страшнае месца.
IV.
— Стой! Крыкнуў Міхась, выскачыўшы с пад хвоі і схапіўшы каня за аброць.
Пятрусь так і абамлеў.
— Дык вот ён які чорт! Гаварыў Міхась: — ах, ты халера!
Пятрусь трохі апомніўся. К яму вярнуўся язык і памяць.
— Уцекай з дарогі, бо канём раздушу!
— Як?! ты мяне з дарогі гоніш?
— Уцекай кажу, а то ешчэ нюхаўку сабью.
— Ты мне?! Ды ты знаеш, то я?
— Ну, хто ж ты?
— Ага! Хто я! Папробуй выцяць.
