— От што, коханы, кажэ князь: — цяпер ты палезь на дуб ды паглядзі аттуль, як многа у цябе лесу.
Кірыла палез на самы верх.
Зьняў князь з плеч стрэльбу.
— Ну, мой каханы, закукуй цяпер, як зязюлька.
Кірыла закукаваў.
— Бух! выстрэліў князь.
І скінуўся на зямлю бедны Кірыла з прабітаю навылет галавою…
Пад тым дубам яго і пахавалі.
Мейсцэ тое і стала звацца Кірылаваю Магілаю.
І цяпер ешчэ ў тым лесі відаць на хвоях лысіны.
Заплылі яны смалою, і завуць іх Кірылавымі знакамі.
Расказывалі людзі, што ў поўнач каля магілы нехта плакаў, праклінаў панскую несправядлівасць.
Страшна было тут у ночы.
III.
Многа расказаў чуў Міхась пра чарцей. Знаў ён што пьяных часта водзяць па лесі чэрці. Знаў што можна атхрысьціцца, і яму было і страшна, і вясёла.
І от Міхась, як яго хто падбіў, ўзяў і загукаў на ўвесь лес:
— Чэрці, трасца вашэй галаве, сюды ідзеце!
Эха паняслося па дарозі, пашло па кругламу балоту к Белым Крыніцам і сціхло каля Кірылавай Магілы.
Міхась стаяў і слухаў, як яно гудзела.
І ізноў ўсё стало ціха.
Блішчасты месяц, як кружок залаты, стаяў ўжо высока над лесам. Ціха было ў густым бары закрыла ніз цемната. У Белых Крыніцах нудна перэклікаліся