Гэта старонка не была вычытаная
АДПЛАТА
I
Узлескам праходзіць дарога.
Маркотна і глуха на ёй.
За Свіслаччу жэрдка ад стога,
Як тычка, стаіць сіратой.
Налева з дарогі - сядзіба,
Але не відаць яе хат.
Пасёлак - счарнелая глыба
І плешын абвуглены рад.
Прайшла тут, як чорная пошасць,
Нямецкага зверства каса,
На той людаедскай пакошы
Крывёю ірдзее раса.
Бясшумныя чорныя шаты
Развешвае ціхая ноч,
А з неба брыльянты, дукаты
Глядзяць міліёнамі воч.
У строгай маўклівасці хвоі
Стаяць над дарогай пустой
