ДАМІЦЭЛЯ
(да Трахіма)
Ты дзе гэта ўсю ноч прападаў?
ТРАХІМ
А ты, як мяне няма дома, дык з гэтым валочышся!!
ДАМІЦЭЛЯ
(трасучы мешалкай)
Я цябе пытаюся, бясстыднік! Чаму дома не начаваў?
МАЦЕЙКА
Цётка, так ня крычэце на дзядзьку: ужо мамка на яго накрычала і мешалкай настрашыла. Дзядзька ў нас начаваў.
ПАЛАНЕЯ
Ну, кавалерчык! Гавары мне, дзе ты сягоньня на начлезе быў? Га?
КАЦЯРЫНКА
Цётка, так ня пужай дзядзьку, ужо яму мамчына мешалка далася ўзнакі. Ён у нас начаваў.
ПАЛАНЕЯ
(да Даміцэлі)
Дык гэта ты мне, імасьць, зводзіш майго старога? Як табе стыду няма! Усё ведаю: яешняй частавала, бессаромніца і гарэлкай. Бач, якая гасьцінная!
МАЦЕЙКА
Мамка! І ты-ж дзядзьку частавала таксама — яешняй і поўквартай.
ДАМІЦЭЛЯ
(да Паланеі)
Ага! Дык вось якая, ясна пані, з сорамам! Чужых мужыкоў адбівае, ды яшчэ на вока выкідае, калі чалавек праз памылку зайшоў і заначаваў.
ТРАХІМ
Але-ж, міленькая, але, — праз памылку ў кумаву хату папаў. Прабудзіўся гэта я раніцай, а кума, каб ёй здароўе, будзе мяне мешалкай. І скажы, што я вінават?
