Як гета граница павинна исьци, гетаго акуратна не ведаем. Може па вяликих реках—па Днепру, па Дзьвине—шмени лягчей бараннцся будзе. Мы кажем — Днепр наш, Дзьвина наша. Маскали ци Украинцы кажуць — их. Ось и падзялицся можна: адзин берег нам, а оруги им.
Нехай так будзе, як сказаў Начальник Польскаго народу. Юзеп Пилсудски адбараниушы сваим войскам шматэк нашаго краю ад гетаго жеутаго, ци чырвонаго нещасьця.
Нехай народ, воласьць за воласьцью уезд за уездам скаже: на каторы бок гетой усходней границы ей апынуцсе хоче. Гета и называецса плебисцыт, або справедиувое народное галасаваніе.
Вы з Паляками ды з Литвинами у супольной бядзе маеце адно супольное щасьце. Маеце и голову и руки, што ад драпежных ворогау на усе баки бароняць. Алеж мало свазаць — дзякую, треба памагчы чым хто може.
Наша небагатая зямелька мае гето щасьце не першы раз, што у незвычайнай прыгодзе з яе и чалавек незвычайны расьце. Хто з вас быу у вольнай старонцы—у Амерыцы, той ведаць павинен, што и там славяць нашаго Касьцюшку. Не здоляу ен ад тых самых ворогаў, што и цяпер, ад Немцау, ад Масквы, Польшу ды наш край адбараниць, паушы у цяжкай битве ранами пакрыты. Алеж добра памог адбаранипь Амерыку ад Англіи, каторая у той час яще на маладую амерыканскую волю ласа была. Не прапала яго чыстая кроў. Амерыка нам за яго цяпер доўг плациць.
Хто розум мае, той зразумее, што ни Касьцюшки, ни Пилсудскаго, ни таго войска, што пад им народную волю ад ворогоу барониць, дзялиць не треба. Треба Богу дзяковаць, што есьць, ды памагаць им з щыраго серца галавою ды руками пакуль лихо не мине.
А як лихо мине, як будзе граница, як прыйдзе супакой на усе народы, як сабярецса у нас свой выбарны Сейм,
