Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/63

Што так, як з прадвеку
Ня сьцерпяць ўжо зьдзеку;
Зьніштожаць прымусы.
Яны—Беларусы!
Іх воля бязьмежна.
Іх кліч—незалежнасьць!
..............
Ад гэтай усьцешнай і памятнай весткі
Ў лясох расьцьвіталі усьцешна пралескі;
Шумелі задумна Крывіцкія пушчы,
І ціўкалі птушкі ў няпройдзенай гушчы.
Рунелі вясёла істужкі—палеткі;
Прывет слалі сонцу прыгожыя кветкі
Старонка уся весялілась бязмежна:
Беларусь—Незалежна!
Сказала так веча…
Ці чуў, чалавеча!?
..............
Па крывавай усей завярусе,
Шчасьлівейшыя вольны былі
Паддаліся тэй самай пакусе,
Чым тыраны—цары праслылі:
Не давалі свабоды слабейшым;
Не хацелі іх кліч шанаваць.
Царскім звычаем найганябнейшым
Пачалі ў ланцугі іх каваць…
З прагавітасьцяй страшнай, вялікай,
З ненавісьцяй заўзятай і дзікай
Карагод на‘т крывавы вадзілі,
Як Ёй цела на часткі дзялілі.
..............
Чатырнаццаць год ужо прайшло з таго часу
Як стогне Старонка бяз енку-галасу,