Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/52

І сілай апошняй, павысіўшы голас
Сказаў:
— За галодных ўміраць мне ня страх!
І зараз за ім там кабета старэнька
З дзіцяткам худзенькім ў паходзе ішлі.
Яна і пацеха яе дарагенька.
Аднэй тэй жа куляй прабіты былі.

А іншы з працоўных схапіў сьцяг чырвоны
І горда, высока яго зноў падняў…
І гушча галодных ішла зноў наперад,
На‘т штых востры сытых яе ня уняў.

|}