|
На пяшчанай ральлі
Беларускай зямлі
Хлебароб жыў працоўны, бяздольны.
Дзень і ноч працаваў,
Сілы ўсе аддаваў,
Каб мець хлеба кусочак штадзённы.
Меў ён сына хлапца —
Маладога ўдальца,
Ня прыгоннага духа: бунтарны,
Што яму памагаў:
Сеяў, пасьвіў, араў
І быў зоркай яму сьветазарнай.
Бацька з сынам тады
Не баялісь бяды,
Працай, потам яе праганялі,
І праз шмат мазалёў
Із дзірвану-палёў
Хлеб з мякінай сабе здабывалі.
Бацька, быццам, на‘т быў
З сваёй долі шчасьліў
І паслушна бядзе аддаваўся,
Ён, як кажуць, „мужык“
Да ўсяго быў прывык
І палепшыць жыцьця не зьбіраўся
Але сын малады
Ненавідзеў бяды
Бадзярнейшым ужо глядзеў вокам.
Бачыў шмат курганоў,
Бачыў роскаш паноў;
Пранікаў ён пранырным ўсё зрокам.
|
