Старонка:Шляхам змаганьня.pdf/23

II.

Ў вёсцы жыў дзяцюк прыгожы,
Молад, дужы і разумны;
Называйся ён Амброжы,
Я меу выгляд трошкі сумны.
Шчыры, добры, супакойны,
Ён ня лез другім ў дарогу,
Меу характар ня прыгонны;
Не стаўляў нікому ногу.
Хто, аднак, яго зачэпіць,
Хто яму ня йдзе з дарогі,
Ён гузоў таму налепіць,
Той сабе зламае ногі.
З „мужыкоў“ быу наш Амброжы,
Ня стыдайся свайго стану.
Горда ён глядзеў на людзі,
Не кланяйся нізка пану.
Ён тутэйшым ужо ня зваўся,
Я быу шчырым беларусам
І праз тэта спатыкаўся
I з начальствам і з прымусам.
І хацеў хлапец зрабіці
Для народу лепшу долю,
Каб яму было як жыці,
Ды каб меў зямлю і волю.
Беларусам у нас на вёсцы
Хто адважна прызнаецца,
Будзе ў шмат каго у няласцы,
Бунтаром на‘т назавецца.
Дык і наш дзяцюк Ямброжы
Усім паном быў сольлю ў воку
І амаль увесь дзень Божы
Пільнаваўся з усіх бокаў.
Ён настулячку маліну
Пакахаў усей душою,