Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/86

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Сьцежкі заслала агніцай—
Белым пякучым пяском,
Выссала рэчкі-крыніцы,
Ў дно іх зірнула агнём.
Саванам бледна-замглёным
Сьвета душу спавіла,
Потам крывава-чырвоным
Вочы зямлі заліла.
Крык-жальба вырвецца з губаў
К сонцу с плакучых грудзей,—
Сонцэ зіяе загубай,
Сонцэ сьмяецца, як зьмей.

|}



Заклятая кветка.

Чуць толькі Купальскае сьвята
Надбліжыцца з ночкай сваей,
Як папараць кветкай заклятай
Чаруе нешчасных людзей…
З надзеяй, і верай, і сілай
Зусюль, куды-б дзе не зірнуць,
Праз высі, даліны, магілы
Па кветку бягуць і бягуць!
… Сава пяе песьню разлукі,
Лапочэ крыламі кажан,—
Мільённые цягнуцца рукі,
Дзе дрэмле купальскі курган:
Тых радасьцю вочы сьмяюцца,
Тым зрэнкі крывёй заліло;
Піхаюцца, корчацца, бьюцца,
Мешаецца праўда і зло.
Пачнуцца галінкі хіліцца,
Шасьцяць верасы пад нагой.
Туж-туж ужо кветку схапіці!
Сьцікаецца гэты і той—
Тыц—стой!.. Гледзяць зо́рніці-сьведкі,
Пявун адгукнуўся ў сяле—
Ні ночкі Купальскай, ні кветкі!
Усё затаілася ў мгле…